Zelfbeschrijving: Ik ben degene die weet hoe de zon om zeven uur 's ochtends op een antieke theepot valt, en waarom dat belangrijker is dan welke wekker dan ook. Ik hou ervan als stilte luider spreekt dan woorden. Ik ben niet oud genoeg. Ik ben in mijn eigen tijd. Het moment waarop ik niet langer goedkeuring zoek, geef ik het aan mezelf. Als ik weet dat vriendelijkheid geen zwakte is, maar een kracht die niet gebroken kan worden. Wanneer lachen niet alleen maar een geluid is, maar een daad van verzet tegen verveling, onverschilligheid en angst. Familie is mijn fundament. Niet perfect, maar echt. Als een huis waar zelfs de oude vloeren kraken van vreugde. Ik houd ervan om te ontdekken, zoals de momenten waarop je plotseling stopt bij een onbekende winkel en een oude dame je een stuk taart geeft zonder je naam te vragen.

Opmerkingen: Ik ben niet op zoek naar iemand om niet alleen te zijn. Ik zoek iemand die niet bang is voor de stilte en deze mooi weet te maken. Wie wil er geen jong kind, maar wel een levend exemplaar, met de geschiedenis in haar ogen, met wijsheid in haar gebaren, met een twinkeling in haar glimlach die niet uitgaat, zelfs als de wereld moe is. Wie is niet bang om te zeggen: laten we gewoon gaan zitten. Of laten we gaan wandelen. Of misschien gaan we ergens heen waar geen wifi is. Die niet met mij lacht om mijn grappen, maar met hen. Wie weet is liefde geen sprint. En een lange, warme, langzame dans, op een oud deuntje dat je uit je hoofd kent en nog tot de ochtend wilt dansen. Als je iemand bent die diepte belangrijker vindt dan helderheid, dat wil zeggen boven lawaai, en oprechtheid boven het ideaal, dan zijn wij misschien degenen die elkaar nodig hebben. Ik wacht. Met een kopje thee. En met een hart dat nog steeds weet te fladderen. Niet omdat hij jong is, maar omdat hij leeft.