Russisch Museum
Na de Hermitage is het Russisch Museum absoluut nummer twee (hoewel dit een beetje lijkt op het vergelijken van Beethoven met Barry Manilow). Het museum is gevestigd in het voormalige Michajlovski-paleis (achter de gebarende Poesjkin) in Plosjtsjad Iskoesstv. Het paleis werd gebouwd voor de jongste zoon van Paul I en werd in 1898 door Nicolaas II tot museum omgebouwd.
De collectie Russische en Sovjetkunst (alleen de Tretjakovgalerij in Moskou heeft er meer) omvat middeleeuwse iconen tot grandioze socialistisch-realistische schilderijen. Veel van de leuke dingen - de experimentelen uit het begin van de 20e eeuw en de socialistische kruipers uit het midden van de eeuw - zijn weggestopt in de kelder of zijn op tournee over de hele wereld.
Op de eerste verdieping bevindt zich kunst uit de tweede helft van de 19e eeuw tot het begin van de 20e eeuw. Je zult een overwicht aan dorpsgezichten, landschappen en portretten van bebaarde mannen opmerken. Van bijzonder belang: de werken van Alexander Ivanov, wiens mystieke Christus verschijnt aan het volk (een kleinere versie van zijn meesterwerk in de Tretjakovgalerij) in kamer 21 contrasteert met zijn landschappen en studies van jonge naakte jongens in kamer 22.
Het peinzende en onorthodoxe Laatste Avondmaal van Nicholas Ge bevindt zich in kamer 26. De bronzen Kozakkensculpturen van Eugene Lanseray bevinden zich in kamer 27. Savitsky's dynamische To War bevindt zich in kamer 31. Ilya Repin, de peetvader van het Russische realisme, wordt tentoongesteld in kamers 33 tot 35.
Kamer 33 heeft verschillende verhalende werken (die woede uiten in "At The Regional Head Office", uitputting in "Bargemen on the Wolga" en verdriet in "Leave-Taking of a Recruit"). In kamer 34 hangen enkele portretten (er is een hele grote knoestige Tolstoj op blote voeten) en de hysterische historische "Zaporozhye-kozakken die een spottende brief schrijven aan de Turkse sultan". In zaal 35 zijn zijn landschappen te zien.
Een trap af vanuit kamer 35 is een kamer met zijn gigantische uitverkochte "Ceremoniële bijeenkomst van de Staatsdoema", compleet met gedetailleerde studies en een tabel met wie wie is in het werk.
Oudere spullen zijn te vinden op de tweede verdieping (waarvan de kamers er meer paleisachtig uitzien dan die op de eerste) dankzij de recente renovatie. In de kamers 1 tot en met 4 bevindt zich een grote collectie iconen uit de 11e eeuw. Iconografen – monniken die schilderden als een vorm van spirituele therapie – vertegenwoordigden uitsluitend de Russische schilderkunst totdat in de 17e eeuw onder Michail Romanov een lichte bevrijding begon.
Dit werd tot een conclusie gebracht door zijn kleinzoon, Peter de Grote, toen hij de volledige secularisatie van de kunst goedkeurde. Uitgelichte items hier zijn de 12e-eeuwse "Angel Gold-Hair", het laatst overgebleven derde deel van een drieluik met de afbeelding van Christus omringd door engelen (kamer 1);
Boris en Gleb, met afbeeldingen van de twee zonen van groothertog Vladimir van Kiev die heilig werden verklaard nadat ze door hun broer waren vermoord (kamer 1).
Er zijn verschillende werken van een van de beroemdste iconografen van de Moskouse School, Andrei Rublev, wiens grote "Apostel Peter" en "Apostel Paulus" ooit deel uitmaakten van de iconostase van de kathedraal van de Hemelvaart in Vladimir.
De resultaten van Peters hervormingen in de Russische kunst zijn onmiddellijk merkbaar in zaal 5, waar portretkunst de iconografie vervangt. Van de verschillende portretten van Peter is Ivan Nikitins "Peter de Grote op zijn sterfbed" het meest opvallend. Een bronzen buste van Peter door Bartolemo Carlo Rastrelli werd gegoten uit een gipsen masker dat in 1719 van Peter werd gemaakt. Het masker, een kruising tussen Chroesjtsjov en Brando, is ook te zien.
Over bustes gesproken: een enorm bronzen beeld van keizerin Anna ("Anna Ivanovna met een Arabische jongen" genoemd), ook van Rastrelli, is een kijkje waard in kamer 7. Kamer 10 bevat kunst uit de tijd van Catharina de Grote, waaronder een levensgroot rococobeeld van haar, portretten, bustes van enkele van haar minnaars en zeven portretten van Catherine's favoriete leerlingen van het Smolny Instituut door Dmitry Levitsky.
Zalen 14 en 15, de grootste van het museum, bevatten enkele van de beroemdste werken van de collectie: Grigory Ugryumovs "Kroning van Michail Romanov" en de "Inbeslagname van Kazan", de enorme zeegezichten van Ivan Aivazovsky en Karl Bryullovs veelgeprezen "De laatste dag van Pompeii". .
De trap in kamer 35 leidt naar de Rossi-vleugel, die het Michajlovski-paleis verbindt met de Benois-vleugel. Hier wordt toegepaste kunst tentoongesteld, die deel uitmaakt van de uitgebreide collectie weefwerk, keramiek, ijzerwerk, porselein, houtsnijwerk, kant en ingewikkeld gesneden mammoetslagtanden van het Russisch Museum. Op de een of andere manier zijn hier ook wat matroesjka's en gelakte lepels binnengekomen, waarschijnlijk vanwege het overaanbod in de cadeauwinkel.
De Benoisvleugel is genoemd ter ere van een van de ontwerpers van het gebouw, de kunstenaar Alexander Benois. Benois was een van de mensen die verbonden waren met Mir Iskusstvo, het hippe publiek aan het begin van de 20e eeuw, dat de populairste hedendaagse kunsttentoonstellingen organiseerde in Sint-Petersburg en Moskou.
De vleugel herbergt het 20e-eeuwse deel van de permanente tentoonstelling (evenals tijdelijke tentoonstellingen die vaak interessanter zijn dan de hele rest van het museum). Bij de ingang van de Benois-vleugel staat een standbeeld van Ivan de Verschrikkelijke als een gebogen oude man die met de ene hand zijn troon vasthoudt en met de andere een kralenketting - heel anders dan de standaard triomfantelijke of angstaanjagende afbeeldingen van hem.
Op de tweede verdieping van de Benois-vleugel kun je verleidelijke voorbeelden vinden van wat er opgestapeld ligt in opslagruimtes of tijdens een geldverdienende tour door het Westen: Russische en Sovjet-kunst uit het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw.
Er zijn werken van Vrubel, Kandinsky, de primitivisten Natalya Goncharova en Michail Larionov, twee zalen vol portretten, landschappen en historische schilderijen van Valentin Serov.
Er is een kamer vol met Petrov-Vodkin en het beroemde "Portret van de dichteres Anna Achmatova" van Natan Altman, evenals werken van andere kunstenaars uit deze periode. Van de omvangrijke collectie werken van Kazmir Malevich zijn er slechts enkele ooit te zien, behalve tijdens speciale tentoonstellingen. Hetzelfde geldt voor het experimentele en cerebrale werk van Pavel Filonov.
De rest van de tweede verdieping en de gehele eerste verdieping van de Benoirvleugel worden gebruikt voor speciale tentoonstellingen. Er is een ingang naar de Benoir-vleugel aan Kanal Griboyedova, iets verderop in de straat van de Kerk van de Bloedende Verlosser.
Achter het museum liggen de ruime Mikhailovsky-tuinen.
